Nou dan hier eindelijk mijn stukkie over Engeland.
Woensdag 14 juli vertrek ik dik bepakt en bezakt (tja de luxe van Kees van H kan ik me helaas niet veroorloven) op weg naar Alkmaar om mijn bukfietsmaatje Laurens en de Muis op te halen. We zijn niet echt vroeg, maar we hebben de hele dag de tijd. De boot vertrekt pas om 22.30. Het is weer even wennen met zon 25 kilo achterop, maar tis ook wel weer heerlijk om na twee jaar weer es echt op vakantie te gaan met mijn stalen rosje. We besluiten de LF1 zoveel mogelijk te volgen en bedenken ons te laat die leuke hekken vlak voor Zandvoort. Tja dat wordt tillen met die Quist.
Yvonne roept al de hele dag dat het exact om 5 uur zal gaan regenen. En helaas op 2 minuten na krijgt ze nog gelijk ook. Al hoewel je kunt het geen regen meer noemen. Het is meer een moezon of zoiets. We spoelen de weg zowat af en schuilen uiteindelijk even vlak voor Scheveningen. Alles wordt nat en geen regenjas is bestemd voor dit weer. Hoera voor de Quest, of nou voor mij dan binnenkort Strada!
In hoek van Holland aangekomen wordt het weer droog en vinden we een plekkie voor de Muis. We eten gezamenlijk nog een happie en om een uur of 9 rijden we naar de boot. Helaas kan Yvonne niet meer door de poort en moeten we daar afscheid nemen. (140 km gefietst)
Tja nu kan ik per dag gaan vertellen wat ik allemaal heb meegemaakt en wat voor ontberingen we hebben moeten doorstaan, maar jullie kunnen een uitgebreid verslag verwachten in mijn fotoboek, wat nog in de maak is. Mocht je dus meer foto's willen zien dan wat ik nu laat zien, moet je gewoon ff een koppie komen doen.
We hebben 6 dagen de tijd om van Harwich naar Hull te fietsen. Volgens iedere Engelsman onmogelijk en wel erg streberig. We fietsen zeker voor een goed doel. De ligfiets is in deze streken zeer onbekend en ik wordt regelmatig aangestaart alsof ik een marsmannetje ben. Mensen gaan stil staan, laten hun spullen vallen en rijden met grasmaaiers tegen een paal. Nou ja hebben wij ook weer es wat om te kijken. Laurens fietst normaal in grotere groepen en is niet gewend om te navigeren. Ook bordjes kijken blijkt toch lastiger dan het klinkt. Na ja je hebt er ook maar 1 nodig om te navigeren toch? Gelukkig ben ik ooit in de leer geweest bij Muis en kan Katje een aardig stijltje kaartlezen en wegwijzen.
De 1ste dag hebben we vette pech. We moeten met de pont over van Harwich naar Felixstow, maar helaas waait het iets te hard en gaat ie niet. Windkracht 9 en er tegenin zien we ook niet helemaal zitten. Uiteindelijk besluiten we voor deze ene keer te smokkelen en samen met twee andere Nederlandse fietsers belanden we voor een klein stukje in de trein. Daarna gaat het verder met de fiets natuurlijk, maar zo komen we niet te erg met tijdsdruk te zitten. We belanden de eerste dag vooral op drukke wegen, maar af en toe vinden we wat rustigers.
Dag 2 proberen we de Sutrans route (National Cycling route 1) op te pikken. We hebben wel ff genoeg van al dat razende verkeer langs ons heen. De een rijdt nog bizarder dan de ander. Tja je mag hier als fietser ook eigenlijk overal fietsen. Behalve op de M-wegen. Maar goed die zijn dan ook 4- baans aan beide zijden.
Na wat gezoek komen we dan toch dat veel beloofde bordje tegen. Het is inderdaad rustiger een mooi fietsen, maar de ontberingen zijn soms niet mis. Steile heuvels en slecht wegdek. Maar je komt zeker mooie plaatjes tegen en hele aparte plekken om te fietsen als een oude treinrails, waar alleen de rails is weggehaald en je nu kan fietsen. 's Avonds is er geen camping te bekennen en kamperen we achter een berg puin naast wat strobalen en een akker.
Dag 3 brengt vooral veel heuvels, steil, kort hevig en vooral achter elkaar door. Tja een ligfiets is hier toch niet op gebouwd denk ik. Lau de bukker rijdt me telkens omhoog voorbij, maar wanneer ik naar beneden kom haal ik em vaak weer in. Toch worden de beentjes van deze wijze van fietsen erg moe. Na een lange dag van 120 km vinden we uiteindelijk een camping en crash ik in mijn tentje in slaap.
Dag 4 is plat, plat en nog eens plat. Zuid Holland noemen ze het hier. De dijken die hier zijn gemaakt om het veengebied droog te leggen zijn gebouwd en bedacht door Nederlanders. Overal zie je dan ook NL namen opduiken. Zelf de dijken met vissers aan kanaaltjes zijn overtollig te zien.
Uiteindelijk belanden we langs een kaarsrechte rivier (want volgens de Engelse is het een rivier) op een fietspad dat eeuwig door lijkt te gaan. Na een km of 30 a 40 zijn we het wel een beetje zat, maar der lijkt geen eind aan te komen. Ik begin me danig te vervelen, al moet ik zeggen dat het wel opschiet. Uitindelijk gaan we via een loopbrug van het pad af en belanden we een paar uur later op een stukje golfbaan, waar we mogen gaan staan met de tentjes.
Dag 5 is weer wat afwisselender, maar brengt weer flinke heuvels met zich mee. Uiteindelijk kan me 1 heuvel gestolen worden en ga ik lopen. Alleen dat al is pittig. Na beneden gaat natuurlijk weer lekker snel, maar het wegendek is niet best en er zitten verraderlijke scherpe bochten in het parcours. Ik durf em niet harder dan ongeveer 60 te laten lopen. Bovendien maken de miljoenen vliegjes het hier niet fijner op.
We eindigen op het strand en vinden vlakbij een badplaatsje ( Cleethorpes) een camping waar we voor 5 Pond mogen staan. Cleethorpes zou bekend staan omdat het een homostadje of zoiets zou zijn. Ik heb hier alleen maar last van de onnoemlijk hoeveelheid vliegen. We hebben hier 's avonds wel een schurftterig lekker avondmaal in een pub, waar we nog wel drie dagen op kunnen teren.
Dag 6, de laatste dag in Engeland, is het even uitzoeken hoe we weer op track komen. Door naar de kust te gaan hebben we de route verlaten en het is best lastig om (via een andere weg dan we gekomen zijn) vanaf hier met de fiets bij de Humber Bridge te komen. Na een paar kleine omweggetjes vinden we de route weer en deze brengt ons naar die immense brug. Echter is er soms niet echt sprake van een route. Gewoon een stukkie gras waar af en toe een bordje staat.
Bij de brug aangekomen voel je je toch wel een beetje nietig als klein ligfietsertje. Hoe kunnen ze het bouwen.
Na de brug (ruim 2 km lang) is het nog een paar uurtjes voordat we bij de boot aankomen. Hiervoor moeten we dwars door Hull en zijn drukke verkeer. We reizen terug met P&O. Voor de fietsjes stukken comfortabelIer (die mogen nu bij de motoren staan), voor ons iets minder lux dan de StenaLine. Maar ach ik wil alleen maar lekker slapen.
De volgende dag komen we aan met een uur vertraging. Alles en wel rijden we pas om 10 uur weg. Tijdens onze hele rit hebben we op 1 lekke band van Laurens geen materiaalpech gehad, maar een half uur later is het toch goed mis. Ik rijd over een te hoge bobbel en hoor (voor de tweede keer) een geluid wat er niet hoort te zijn. Ik check mijn fiets en kom erachter dat mijn bagagedrager (hefboomconstructie) aan een kant volledig gescheurd is en aan de andere kant al geknakt. Tja zo kan ik niet verder. Ik stuur Lau maar vast naar huis, hij kan me niet helpen en ff eigen tempo fietsen is ook wel ff lekker. Ik probeer deskundig als ik ben met een driepootstoetje (uit elkaar gesloopt) de boel te fixen. Het lukt me aardig en na de pont van Maassluis stap ik om 12.00 uur weer op mijn fiets. Nu nog 140 km, maar met een gunstig windje en de regen voorblijvend kom ik om 20:15 bij huizen Nieman, Camping 't Ruige Veld aan. (160 km gefietst)
Twas weer een hele ervaring met een hoop ups en een paar downs. Aanrader, maar 1 tip. Doe het alleen of met een ligger. Want met deze omstandigheden is een bukker met een ligger geen beste combi!
Totaal 904 km.
Donderdag werk ik aan mijn nieuwe fietsschuurtje en vrijdag ga ik toch maar even mee om de Ierland mannen uit te zwaaien. Ik kom om een uur of half 3 aan in de Woude. Met een heel stel gaan we op weg naar IJmuiden. Rustig aan hoor zegt Wim. Ik wil niet bezweet aankomen. Echter staat er een behoorlijk windje en moet ik op mijn open liggertje ver boven de 30 tegen wind aardig doortrappen. Ik moet zeggen mijn beentjes laten het wel ff merken dat ze er ook nog zijn. Vlakbij de haven nog even een opstakel voor de velo's. Tja dan is het weer lang leven het open liggertje. Ruim op tijd komen we aan bij de boot, er is zelf nog even tijd voor een drankje samen. Dan moeten de heren en Marjan (met de camper) toch echt inchecken. Ik rij samen met de Muis, na overleg om woensdag naar Dronten te gaan) via een andere route weer naar huis.
112 km gefietst.
Tot de volgende keer maar weer.
Dan begint het passen en meten. Tja das nog wel even een lastig klusje. Ik blijk toch wel weer even veel te klein te zijn. Kleiner dan mij zijn ze er ook niet volgens Ymte. Alleen het trapstel naar achter is niet genoeg. Kortere crancks ook niet voldoende. Dan wordt besloten om de hele stoelinstallatie te veranderen. Ophang eraf en kokertjes ertussen. De stoel zelf wordt voorzien van een korte beugel. Weer proberen en de mannen maar wachten. Dan maar even koffie zetten voor de harde werkers en de harde wachters. 
Bij Enkhuizen nemen we afscheid van elkaar en gaat ieder zijn of haar weg. Muis en Katje houden er nog even het tempo erin. We moeten nog een stukje. We besluiten nog even te gaan vieren. We eindigen met een ijsje bij de Mac. 
